Oyun oynarken tüm evren oradadır onunla birlikte. Ağladığında gökler ağlar, güldüğünde güneş parlar.
Çocuk, senin unuttuğun şeydir.
Sen de bir zamanlar öyleydin… saf, özgür, merakla dolu. Sonra “büyü” dediler sana. Öğretmenler, ebeveynler, dinler, ideolojiler — hepsi sana bir “kimlik” verdiler, ama özünü unutturdular. Çocuk işte o unuttuğun özdür.
Bir çocuk doğmaz, yeniden doğurtur seni — eğer kalbin açıksa.
O yüzden diyorum ki: çocuğu eğitme… onun yanında otur. Onunla oyna. Onunla sessizleş. Onunla şaşır. Çünkü o, bilge olandır. O senin öğretmenindir, senin buda halindir — henüz ad verilmemiş, şekillendirilmemiş, sadece olan.
Ve eğer gerçekten görmek istersen Tanrı’yı… bir çocuğun gözlerine bak. O gözlerde sonsuzluk fısıldar.
İnanc KAYAKIRAN